Autor: Philip Lymbery

Jako miłośnik włoskiej kuchni, byłem podekscytowany perspektywą spędzenia kilku dni na odkrywaniu piękna włoskiej wsi. Podróżowałem przez rolniczy region – Dolinę Padu, znaną z kulinarnych przysmaków, w tym słynnych na całym świecie serów: Parmezanu i Grana Padano. Spędziłem wiele dni poznając jedzenie, życzliwość ludzi oraz zmiany, jakie dotknęły wieś, gdzie hoduje się miliony krów, świń i drobiu. I szybko zdałem sobie sprawę, że w tej krainie gastronomii nie wszystko jest takie, jak się wydaje. Jednak jedna rzecz mnie szczególnie przeraziła: nigdy nie widziałem ani jednego zwierzęcia hodowlanego na polach. Ani jednego. Coś było nie tak…

Regionalny "król serów" – Parmezan – i wszechobecny Grana Padano, opisywane są w swoich specyfikacjach jako produkty luksusowe, przy których wspomina się o krowach mających dietę opartą na świeżej trawie, sianku i tym podobnych. I rzeczywiście, w tej żyznej dolinie było dużo traw. Niektóre rosnące wysoko z łodygami falującymi przy spotkaniu z wiatrem; niektóre na polach już ścięte, stojące w ciasno zwiniętych belach. Jednak krowy przechadzające się po polach, delikatnie szarpiące trawiaste łodygi lub leżące w cieniu drzew były… nieobecne. Jedyne krowy, jakie udało mi się znaleźć, zostały upchnięte w ciemnych oborach. Setka krów wyglądała z budynku o bielonych ścianach. Były odgrodzone, zamknięte w kwadratowej szopie, z doskonałym widokiem na to, czego im brakowało – bujne, zielone pastwisko.

Patrzyłem z niedowierzaniem, jak ciężarówki dostarczają skoszoną trawę do zakładu przetwórczego. Żółty traktor zgarnął trawę do gigantycznej maszyny, prawdopodobnie dla trzymanych w zamknięciu krów. Naturalny stan, w którym zwierzęta pasą się na wolności, został wyraźnie i absurdalnie zakłócony.

TWARDY SER, CIĘŻKIE ŻYCIE, czyli jak Parmezan i pastwiska nie idą w parze