Zawsze mnie zadziwia, że niektórzy „miłośnicy zwierząt” nigdy nie kwestionują sposobu, w który traktowane są zwierzęta hodowane na mięso.

Fakt ten jest bardziej znany jako „paradoks mięsa”.

Moja przyjaciółka, baronowa Rosie Boycott, powiedziała mi kiedyś:

Gdybyśmy próbowali intensywnie hodować labradory tak, jak hodujemy świnie, które są równie inteligentne, spotkałoby się to z oburzeniem.

Równie wielu ludzi nie zastanawia się nad tym, jak czują się dzikie zwierzęta zamknięte w ogrodach zoologicznych. Albo jak zwierzęta są bite i torturowane, żeby zmusić je do noszenia ludzi, tańca lub walki, po prostu dla naszej powierzchownej przyjemności i rozrywki.

Wiemy jednak również, że wielu właścicieli zwierząt towarzyszących woli je od ludzi. Według badań (Pets over People) jednym z powodów, dla których niektórzy wolą zwierzęta towarzyszące od ludzi, jest to, że zapewniają „bezwarunkowy pozytywny szacunek” – na co miłośnik zwierząt nie zawsze może liczyć w interakcjach z ludźmi. Zwierzęta nie piętnują też osób z chorobami psychicznymi. Natomiast rutynowe czynności związane z opieką nad psem lub kotem – na przykład karmienie i wyprowadzanie – rozpraszają i zakłócają negatywne uczucia oraz zwiększają interakcje społeczne. Korzyści te zmniejszają stres i samotność. Cenne jest również poczucie, że „bez względu na wszystko, moje zwierzę towarzyszące mnie kocha”. Jasne jest, że doceniając kogoś, zwierzę lub inną istotę ludzką, zyskuje się poczucie, że jest się kochanym, chronionym i cenionym ponad miarę. Wielu z nas miało szczęście doświadczyć daru, jakim jest bycie docenionym jako osoba. Tego poczucia bezwarunkowej miłości, które sprawia, że czujemy się głęboko cenieni i wartościowi. To uczucie jest znane na całym świecie, a w Walentynki szczególnie się na nim skupiamy.