JAK DO TEGO DOCHODZI?

Antybiotyki przyjmowane są przez ludzi w niewłaściwy sposób: nieodpowiednie dawki, odstęp czasowy, samoleczenie, źle dobrany lek, czy próby leczenia chorób wirusowych przy ich użyciu. Jest to istotna część problemu, jednak równie ważną, jak nie ważniejszą jest stosowanie antybiotyków w hodowli zwierząt, rolnictwie i produkcji żywności. Podczas stosowania antybiotyków w produkcji zwierzęcej giną wszystkie bakterie, które nie są oporne na lek. Te, które nie wykazują wrażliwości na działanie leku namnażają się oraz przekazują informacje o antybiotykooporności innym bakteriom. To sprawia, że leczenie zakażeń bakteryjnych u ludzi i zwierząt staje się tak trudne.

Z powodu wzrastającej antybiotykooporności Unia Europejska w 2006 roku wprowadziła zakaz stosowania antybiotykowych stymulatorów wzrostu w żywieniu zwierząt. Od tej pory stosowanie takich stymulatorów wzrostu jest nielegalne i niesie za sobą spore konsekwencje dla hodowców. Podawanie antybiotyków musi być nadzorowane przez lekarza weterynarii oraz udokumentowane kartami leczniczymi zwierząt. Występowanie pozostałości antybiotyków w żywności pochodzenia zwierzęcego wpływa bezpośrednio na konsumenta: wywołuje reakcje alergiczne, oddziałuje na mikroflorę jelitową oraz wytwarza oporność bakterii. Niezależnie od drogi podania leku, jednym z powodów pojawiania się antybiotyków w żywności jest nieprzestrzeganie określonych okresów karencji, czyli czasu, który musi upłynąć od podania ostatniej dawki leku do uzyskania produktu. Kolejnymi przyczynami występowania tych substancji w żywności jest niezgodne ze wskazaniami dawkowanie leków czy stosowanie u takich gatunków zwierząt, dla których lek nie jest przeznaczony oraz samowolne podawanie leków przez hodowców. Antybiotyki znajdujące się w mięsie oraz produktach pochodzenia zwierzęcego zostają wprowadzone do organizmu człowieka dopiero w momencie spożycia produktu bez odpowiedniej obróbki termicznej lub niezachowania zasad higieny podczas przygotowywania posiłków. W ten sposób można również zakazić się opornymi szczepami bakterii, które znalazły się na mięsie, bądź innych produktach pochodzenia zwierzęcego.

ZATRUCIE ŚRODOWISKA NATURALNEGO

Poważnym problemem zanieczyszczenia środowiska antybiotykami jest obornik i gnojowica. Z ekologicznego punktu widzenia najbardziej niekorzystny jest chów bezściółkowy trzody chlewnej, praktykowany w hodowli przemysłowej, ponieważ powoduje powstawanie dużych ilości gnojowicy. Gnojowica, czyli mieszanina odchodów, wylewana jest na pola uprawne zazwyczaj wiosną lub jesienią. Wpływ na jej jakość ma żywienie zwierząt oraz stosowanie leków w hodowli zwierząt, które poprzez przenikanie do wód gruntowych przedostają się dalej do środowiska naturalnego. Oddziałują na mikroorganizmy w glebie i w zbiornikach wodnych, gdzie żyją ryby. Powodują powstawanie opornych szczepów mikroorganizmów, które stanowią niebezpieczeństwo dla ludzi oraz zwierząt lądowych i wodnych. Ludzie zjadają niedomyte warzywa i owoce, które zostały nawożone taką gnojowicą pochodzącą z ferm i wprowadzają antybiotyki do organizmu powodując dalsze konsekwencje. Warto zaznaczyć, że antybiotyki podawane są zwierzętom także profilaktycznie.

Głównie w hodowlach przemysłowych, gdzie jeden chory osobnik może zarazić całe stado, co powoduje ogromne straty dla hodowców. W takim wypadku podaje się leki całemu stadu. Zabieg ten stosuje się również u zdrowego stada, aby zapobiec chorobom, a także w przypadku podejrzenia, że zwierzęta chorują bezobjawowo. Antybiotyki u drobiu i świń podawane są z wodą. Pomimo, że dawka jest dokładnie wyliczona, ciężko ocenić ile wody z lekiem spożyło jedno zwierzę. To sprawia, że jeden osobnik może przyjąć zbyt duże dawki, na które nie są wyznaczone okresy karencji, a inny zbyt małe, co może mieć wpływ na jego odporność.

Codzienna (nadprogramowa) porcja antybiotyku wraz z mięsem z hodowli przemysłowej? Nie, dziękuję!